Zondag 27 juli 2003 Pechon - Potes

Na twee bloedhete dagen kan het niet uitblijven, regen, regen, windstoten, de hele nacht door. Rond 08.00 uur staan we op na een korte nachtrust door het klettergeluid op onze Vaude. Ik heb de vorige dag expres nog aan de juffrouw van de receptie gevraagd of we wat vroeger konden vertrekken, de campings worden namelijk vaak pas later geopend, zo tussen 08.00 uur en 09.00 uur. Ze zou wat vroeger op staan om ons er door te laten maar ik hoop dat ze vanochtend wel begreep dat wij er met dat weer niet vroeger uit zouden gaan. Na een heerlijk desayuno (ontbijt) vertrekken we voor de Picos. Eerst nog even de juffrouw aan de receptie gevraagd, die zat dus om 07.30 uur startklaar voor ons. Na mijn excuses en het achterlaten van een fooitje dan toch maar wat later als gepland, vertrokken.
Het is droog, zwaar bewolkt maar heerlijk fietsweer. De Spanjaarden waarderen fietsers met bepakking, we worden aangemoedigd, krijgen schouderklopjes en sommigen bekijken onze Bob alsof ze water zien branden. Ook de automobilisten laten regelmatig hun claxon tijdens het passeren horen als aanmoediging. We hebben een schitterend parcours vandaag, zeker het stuk tussen Panes en Potes over N 621. Deze gaat door de Desfiladero de Hermida, een kloof waardoor de rivier de Hermida stroomt. Hoewel weinig, klimmen we toch weer heel vals plat. We beginnen weer een beetje aan de rust te wennen. Hoewel het zondag is zien we toch weinig auto's. Tegen de middag komen die weer los. In Potes is het ineens een drukte van jewelste. Echt een toeristische trekpleister, een Picos-dorpje (hoofdstad). Alle winkeltjes zijn open maar tussen de winkeltjes zie ik ook al de kleine barretjes waar ze van alles hebben wat lekker is. We weten dat er een aantal campings in Potes zijn op de doodlopende weg naar Fuente De. De eerste links wordt ons afgeraden ivm het hoge aantal sterren wat voor ons inhoudt ook veel kinderen en dan weinig rust. De eerste aan de rechterkant staat ons wel aan. Vlug tentje opzetten, douchen en rechtsomkeer naar Potes met zijn barretjes. Morgen gaan we naar Funte De, een klim van zo'n 23 km waarna we met de kabelbaan naar het uitzichtspunt van de Picos kunnen.

Maandag 28 juli 2003 Potes - Fuente De - Potes

Vandaag fietsen we zonder bagage naar het hooggelegen dorpje in de Picos. We hebben weer een bloedhete dag en moeten 800 mtr hoogte overbruggen in 22 km. Na anderhalf uur is de klus geklaard en komen we bij de kabelbaan. Buiten een prachtig uitzicht over de hoge bergen staat er een rij van hier tot ginder om in de kabelbaan te kunnen. Om daar een uur in de rij te staan zien we eigenlijk niet zo zitten en pakken op het terras een bakkie koffie. Na een poosje laten we ons weer "rustig" afzakken en ik (Frans) behaal meteen een nieuw PR met 80.3 km op de teller.
Onderweg staat er bij een restaurantje weer een bordje met "Menu del Dia", een dagschotel en kunnen zo de broodnodige vitamientjes weer op peil brengen omdat we allebei weer voor een heerlijke salade gaan als voorgerecht. Morgen gaan we de Picos verder verkennen en doen achtereenvolgens de provincies Asturia en Leon aan.

Dinsdag 29 juli 2003 Potes - Santa Marina de Valdeon

Na 3,5 km terug richting Potes slaan we rechts af richting La Vega. Het weer is opnieuw prachtig en we gaan +/- 30 km klimmen zonder dat we dat vooraf weten. We vertrekken vanaf 350 meter hoogte en volgens de kaart gaan we naar 1675 meter. Na 900 klimmeters en evenzoveel vliegen begint Carmen al aardig in haarzelf te vloeken. Ik heb zelf het idee dat we niet helemaal naar de 1600 meter hoeven. "Het zal wel de hoogste punt in de buurt zijn" zeg ik nog om de zaak maar wat op te fleuren. En het klopte ook, het was het hoogste puntje in de buurt maar laten ze daar nou net onze weg overheen gelegd hebben. We blijven maar klimmen en klimmen en er komt geen eind aan, ja op 1675 mtr.Het voordeel van klimmen is dat je op een gegeven moment weer naar beneden mag. We hopen allebei dat we niet te ver hoeven te zakken want we zien op de kaart dat we vandaag ook nog een keer naar 1562 mtr moeten. Tijdens de klim zie ik op het einde een groot dak en begin in mezelf al een bestelling te doen, want het wordt zo'n beetje etenstijd. Op het moment dat ik dichterbij kom en zie dat het een hooischuur is, moet ik toch ook wel even binnensmonds vloeken. Bij 1200 mtr lijkt het er op dat we klaar zijn met dalen. Ik vergeet helemaal om er bij te zeggen dat ik tijdens het klimmen vreselijk kan genieten van het uitzicht terwijl Carmen ook wel geniet maar meer in gevecht is met de vliegen en met zichzelf. Als ik zeg dat ze wat harder moet rijden zodat de vliegen niet kunnen gaan zitten, zegt haar blik mij voldoende.
In Portilla de la Reina vullen we de maaginhoud weer een beetje aan. Tussen de middag wordt er in Spanje een stevige hap geserveerd. Meestal begeleid door een fles wijn maar daar kunnen wij helaas niet aan mee doen. De volgende klim kan beginnen naar de ruim 1500 mtr. We nemen onderweg in een wei nog een rustpauze en na een totaal van 60 km hebben we het klimmen er volgens de kaart opzitten. We dalen in een rustig tempo af omdat de weg niet meer toelaat maar ook omdat de vermoeidheid begint toe te slaan en het reactievermogen dan danig slinkt. In Santa Marina de Valdeon, samen met Posada de Valdeon, twee middeleeuws lijkende dorpjes, zoeken we de camping op. Jawel hoor nog even een kilometer klimmen met een hellinkje van 16%, #@#%%^&*&**###$%$%$^(CENSUUR)

Vorig jaar wisten we dat we in Zwitserland de Splugenpass over moesten en hebben daar de hele vakantie naar toegewerkt. Deze dag staat echter nergens beschreven, tot vandaag.

Woensdag 30 juli 2003 Santa Marina de Valdeon - Puebla de Lillo

Volgens onze Belgische (fiets)buren die zowat in tegengestelde richting fietsen krijgen we het vandaag opnieuw weer voor de kiezen. Vanaf onze camping op 1200 meter is het eerst weer stevig afdalen door twee oude dorpjes op een even zo oude weg. In het 2e dorp komt de lucht van versgebakken brood ons al tegemoet en dus stappen we af voor ons ontbijt. Na het ontbijt kunnen we meteen in de beugels en klimmen in een rap tempo naar 1490 mtr, steil dus. Carmen begint langzaam een hekel te krijgen aan de Picos de Europa en kan niet meer geboeid worden door haar schoonheid. Bij een T-sprong krijgen we de keus om de Picos vaarwel te zeggen en daardoor Leon over te slaan of opnieuw een echte "Picosweg" te nemen. Carmen kiest toch voor het laatste hoewel ze weet dat ze dan opnieuw naar 1625 mtr moet. Geeft de rust, de prachtige vergezichten, de bloemenweelde en de overige schoonheden van de Picos dan toch de kracht om door te gaan? La Una is het laatste dorpje voor de klim en we spreken af daar wat te eten en te drinken. In het dorp op zoek naar een restaurant komen we langs een pandje waar een handgeschreven bordje BAR hangt. Dit blijkt dan ook de enige horecagelegenheid in het dorp te zijn. Alle vijf de bewoners van het dorp waren er verzameld denk ik. Bij het bestellen van twee cola en bocadillo's (broodjes) kijkt de juffrouw ons vreemd aan. Cola kan wel maar broodjes hebben we niet. Maar goed na twee minuten zegt ze, wacht maar. Na enige tijd komt ze weer achter een gordijn vandaan met een bord heerlijk geurende Jambon en Spaanse kaas met brood. Na enige tijd geeft ze de hele gemeenschap ook nog een broodje met uitgebakken Chorizo. Hoezo geen eten.

Opgelucht vinden we uiteindelijk in Pueblo de Lillo een opnieuw mooie camping en een wasmachine die we kunnen vullen met het naar inspanning ruikend wasgoed.

Donderdag 31 juli 2003 Puebla de Lillo - Leon

We zakken vandaag af richting Leon en komen eerst langs een prachtig natuurgebied.De Embalse de Mampodre pakt me meteen aan. Hier mogen ze me een week in een kooi neerzetten, ik zou me geen moment vervelen alleen met kijken al. Wat is het daar mooi! Eigenlijk jammer dat ze er een weg doorheen hebben gelegd.

Als we dit gebied verlaten komen we op een weg die in een rechte lijn naar Leon loopt. Omdat het in het begin lekker naar beneden loopt is het wel leuk maar ik begin me langzaam te storen aan het feit dat ik de heuvels achter me laat en in een rechte lijn naar Leon moet. Gelukkig zie ik op de kaart nog een ander weggetje richting Leon en slaan daar ook in. We rijden mooi door de velden tot we op onze weg steentjes aantreffen met daaronder een net geteerde weg en dat bij een temperatuur van 35 graden. Deze weg houdt in deze staat zo'n 10 km aan en in korte tijd zit alles onder de plakkende steentjes en de teer maar goed we hebben Leon in zicht. Na 75 km zien we het bordje "camping Leon" waarna we weer aan een klim mogen beginnen richting die camping. Tijdens die klim in een korte afdaling slaat mijn ketting tussen het laatste blad en de spaken in, mijn wiel blokkeert meteen. Gelukkig het achterwiel anders maak je een vlucht door de lucht. Met smerige handen vinden we een schaduwrijk plekje op de camping. Dat is ook nodig want de kilometers beginnen te tellen en het blijft snikheet. Maar goed, morgen een rustdag om Leon te verkennen.

Vrijdag 1 augustus 2003 Leon rustdag

Na zelfgebakken eieren met salami vertrekken we op de fiets voor een dagje Leon. Onderweg ziet Carmen dat ik een flinke slag in mijn wiel heb. Ik zie dat er een spaak is gebroken door de ketting die ertussen heeft gezeten. In Leon eerst maar naar de fietsenmaker dus die constateerde dat er 8 spaken waren vernield, vervangen dus en na een half uurtje staan we weer buiten om Leon te verkennen. De stad heeft een prachtige kathedraal die vooral bezocht wordt door de pelgrims die "Camino de Santiago" lopen. Verder zijn er veel steegjes, "natte" straatjes met leuke bodega's. Kortom Leon is een geweldig leuke, levendige stad. Bij de eerste bar pakken we een biertje welke vergezeld gaat met een soort zelfgebakken chips. Een poosje later stappen we een bodega binnen en bestellen twee vino tinto die vergezeld gaan van een stuk tortilla. De twee volgende wijntjes gingen weer vergezeld met iets anders. Ik ga er vanuit dat als ik er nog tien pak, ik dan wel zo'n mooie ham mee mag nemen. Maar omdat we met de fiets zijn weet ik niet waar ik die ham moet laten.

Op de weg naar Leon had ik al een mooi restaurantje zien liggen waar we de avondmaaltijd maar eens gaan nuttigen. Om 21.30 uur zitten we aan tafel maar om 22.00 uur wordt de BBQ pas gestookt dus nog even wachten. Zonder dat hij het zelf in de gaten had werden we de hele avond vermaakt door de ober die ons deed denken aan de ober in Fawlty Towers, Manuel. Hij vergeet alles, raakt van alles kwijt en loopt zich ondertussen te pletter. In dit restaurant zien we voor het eerst ook het op een traditionele manier inschenken van de daar bekende drank, de Cider. Ze tillen de fles boven het hoofd en houden het glas op kniehoogte om zo dit glas te vullen.Als je goed kunt richten valt er niet zo veel naast maar het blijft een kunst. Iedereen drinkt uit hetzelfde glas en gooit het laatste restje uit het glas. Het is meer de traditie dan dat je er je dorst mee kunt lessen.

Helaas gaat de terugreis voor Carmen wat minder soepel. De weg naar de camping bestaat uit losse stenen en is niet verlicht en daalt flink af. Carmen sowieso niet zo'n held op die keien en daarbij nachtblind wil op een gegeven moment afstappen omdat ze niet meer weet waar ze zit. Bij het afstappen voelt ze geen grond onder de voeten, ze stapt recht in een flink gat en valt met fiets en al zo'n meter naar beneden. Gelukkig blijft de schade bij wat schaafplekken.

Zaterdag 2 augustus 2003 Leon - Guardo

Met een gehavende rechterkant en beiden weer een beetje van de schrik bekomen zetten we de neus richting Guardo, het eindpunt voor deze dag. Het ziet er naar uit dat we een landschap tegemoet gaan zoals in Noord-Frankrijk: vlak, geel en droog. Het valt echter allemaal wel mee. Na een km of vijf verlaten we de N601 en gaan richting Gradefes. We zien links van ons weer de Picos liggen en rechts de heuvels richting Palencia. Vanaf Gradefes stijgen we zoetjes aan van 900 mtr weer naar 1100 mtr bij Puenta Almuhey. In de tussentijd komen we door wat dorpjes waar niet echt veel te halen valt. In Puenta Almuhey beslissen we na een lekkere tosti dat we doorfietsen naar Guardo en daar een slaapgelegenheid gaan zoeken. We vinden een pension omdat er geen camping in de buurt is. Een nadeel, ze hebben geen garage. Met fiets en al naar boven dan maar. Gelukkig waren we vandaag op tijd begonnen en kunnen zo toch nog op tijd afsluiten op het heetst van de dag (38 gr.) 's Avonds zitten we in de stad op een terras en zien de Spanjaarden zich vermaken tot ongeveer 22.00 uur. Vervolgens gaat men dan naar een restaurant of naar huis om te eten en wordt het weer rustig op straat.

Naar week 3