Zondag 10 augustus 2003 Pamplona - St Jean Pied de Port

We gaan Spanje vandaag verlaten. Er wacht ons een tocht door de Pyreneen dus we zijn gewaarschuwd. Gelukkig is het in het begin van de ochtend lekker rustig op de weg ivm de zondag. Eerst sturen ze ons weer naar Pamplona om daar de N 135 op te zoeken richting Francia. Op een gegeven moment ruikt het in een dorp lekker naar versgebakken brood. We moeten maar weer eens opletten waar de Spanjaarden heengaan. We zien ze allemaal een deur inschieten. Het lijkt niet op een kerk dus ook maar geprobeerd. Het ziet er heel erg luxe uit en ze verkopen er koffie en broodjes. Heerlijk! Na deze ontbijtstop springen we weer op de fiets voor het laatste stukje Spanje. De meest voor de hand liggende weg is die om de N135 te blijven volgen maar het is weer een rode weg op de kaart en die hebben we onderhand wel gezien. We kiezen ervoor om bij Zubiri links af te slaan (N138) en niet via Roncevalles de Pyreneen over te gaan maar via de coll de Urquiaga. Het is een gele weg en volgens de kaart ook niet zo hoog. We moeten van 400 meter naar bijna 1000 mtr. Net voordat de klim begint zien we op de hoek van de straat motorpolitie staan en denken aan een verkeerscontrole. Meteen begint die man in actie te komen en komt er uit een straat een (wieler)auto met knipperende lichten. We denken aan een wielerwedstrijd of zoiets. Inderdaad komen er een paar wielrenners achteraan. Na de aanmoedigingen aan de koplopers uitgedeeld te hebben zijn we zelf ook maar op de fiets gesprongen en dezelfde route opgepikt als onze voorgangers. De toertocht heeft veel deelnemers die ons ook allemaal inhalen. Het blijkt hier te gaan om de Miguel Indurrain toertocht. Hij komt uit het Baskenland en heeft in deze streek menig trainingsritje gereden. De meeste collega-fietsers groeten en zwaaien, moedigen ons aan of kijken verrast naar ons. Soms zie ik in mijn achteruitkijkspiegeltje een groepje komen en begin dan te versnellen om even met die mannen mee omhoog te fietsen. Meestal houdt ik dit niet zo lang vol maar ze kijken dan wel enigzins verwonderd en denken misschien vertwijfeld aan de eigen klimkwaliteiten. Althans, ik hoop dat ze dat denken.
De klim is niet echt steil maar klimt aangenaam, Carmen heeft zelfs haar kleine blad niet eens nodig. Je bent natuurlijk van drie weken klimmen ook wel wat sterker geworden. Door de vele bomen langs de weg, een bos noemen ze dat geloof ik, rijden we ook lekker in de schaduw, want het is inmiddels weer over de 30 graden. Boven aangekomen kunnen we gebruik maken van het koude water van de organisatie van de toertocht en gaan we verder door een schitterend berglandschap. Na een flink steile afdaling komen we in Frankrijk terecht. Dit hadden we al gemerkt omdat we net op de grens een kopje koffie gedronken hebben en ook getoiletteerd hebben. Het stonk er vreselijk en we moesten weer hurken, geen twijfel mogelijk, we zitten weer in Frankrijk. Voordat we in St Jean Pied de Port aankomen verwachten we eigenlijk nog een klim.maar we blijven maar dalen en dalen. Met nog 11 km te gaan strijken we neer voor een lunch die erg lang op zich laat wachten. Een stelletje komt nog aangelopen en kijken eens uitgebreid op de kaart die buiten staat en besluiten te gaan zitten. Het blijken Engelsen te zijn, erg beleefde Engelsen want na 20 minuten is er nog niemand aan hun tafeltje geweest. We wijzen de bedienning erop dat achter ons ook nog mensen zitten. Inmiddels is de kaart buiten weggehaald. Als die Engelsen eindelijk kunnen bestellen blijkt de etenstijd afgelopen te zijn, ze kunnen niets meer bestellen na 20 minuten wachten!! Ook dit is Frankrijk. Wij hebben lekker gegeten en na een uurtje stappen we weer op. Na een kwartiertje komen we onderweg het Engels paar weer tegen die roepen dat ze nog steeds niet gegeten hebben.

Wij gelukkig wel want we moeten weer aan de bak voor de laatste klimkilometers. In St Jean Pied de Port is het een drukte van belang, het dorp heeft feest. Na de tent opgezet te hebben komen we in gesprek met een groep Nederlanders die daar in etappe's een Gr-route aan het wandelen zijn en met een mijnheer uit Mestreech (Maastricht) die in zijn eentje op weg is naar Santiago. Vooral die laatste kan flink verhalen over zijn tocht en zijn voorbereidingen. Zijn ABN valt wat tegen, gelukkig heb ik niet zo'n moeite met het Limburgs dialect en kan ik hem goed volgen. Hij heeft nog een lange hete weg te gaan!

Maandag 11 augustus 2003 St. Jean Pied de Port - Salies de Bearn

Rond 06.00 uur beginnen de eerste haringen en tentstokken weer te rammelen. Zelf staan we rond 07.00 uur weer op om te vertrekken. Om 08.00 uur zitten we op de fiets voor de laatste 55 kilometers van onze tocht. Eerst nog even een bakkie koffie en een broodje (een half stokbrood) en dan het Baskische landschap weer in. Het laatste stuk wordt een stuk van veel klimmen en dalen en van verkeerd rijden. Nou komt dat niet zo vaak voor als je zelf een route uitstippelt maar nu dwalen we toch even van onze weg af. Naderhand blijkt dat we toch niet zo ver omgereden hebben. Het begin van onze vakantie begon met een flinke afdaling vanaf de camping dus vrezen we weer die klim naar de camping. Gelukkig komen we van de andere kant en moeten flink in de remmen om de afslag naar de camping te nemen. De eigenaren van Domaine D'Esperbasque ontvangen ons opnieuw op z'n Brabants met een drankje. Hoewel het nog net voor twaalven is menen we een biertje verdiend te hebben en proosten we op weer een perfecte vakantie. De auto staat er bij zoals we hem achtergelaten hadden.

Er volgt nog een dagje met de auto naar Spanje om inkopen te doen en op woensdag 13 augustus vertrekken we weer met de auto richting Nederland. Op donderdag 14 augustus, de verjaardag van Carmen, komen we weer heelhuids in Nederland aan en kunnen we ons weer voorbereiden op de dagelijkse gang van zaken. Spanje heeft ons verrast. We kunnen hier denk ik nog jaren vooruit met vakanties maar eerst dit maar even laten zakken.

Carmen en Frans van Dommelen
augustus 2003